Θυμάστε τα κόκκινα παπούτσια της Ντόροθι στο μάγο του Όζ, χτυπώντας τα τρεις φορές την ταξίδευαν όπου ήθελε πριν καλά καλά προλάβει να ανοιγοκλείσει τα μάτια της; Τι κάνει ένα ζευγάρι παπουτσιών δίπλα σε ένα ημίψηλο καπέλο; Να ήρθαμε όλοι μαζί στη calle Frezzaria, στο σπίτι των θερινών μου διακοπών; ” Mi son torna da ti, mia cara Venezia “, pas de chat για να μην ενοχλήσω τον Fred περνώ από το υπνοδωμάτιο μου σε ένα σαλόνι που θυμίζει διακόσμηση Dorothy Draper,empty handed για να χαιρετήσω τη γιαγιά, ιταλικής καταγωγής πρώην χορεύτρια του κλασσικού που μεγάλωσε στη Δανία, τρέχα γύρευε. Multicultural η οικογένεια μου όπως τα παπούτσια στη ντουλάπα μου.
Totally possessed από μια vintage διάθεση ξεμπερδεύω γρήγορα τα πόδια μου από τα white leather flat του Manolo και ξυπόλυτη κλείνω την πόρτα πίσω μου. Πέντε βήματα η πλατεία του San Marco από το σπίτι μας για να αρπάξω ένα σακουλάκι μπισκότα από το Caffè Florian και να απομακρυνθώ βιαίως από τη calle Larga XXII Marzo. Genius street style αλλά δεν θέλω να πάρω μέρος σε ένα παιχνίδι who is who με τις φιγούρες double face φοράει γυαλιά, έχει καπέλο σε ένα mood sleeping beauty.
Γυρεύοντας τα γονδολιέρικα μου πέφτω μέσα σε έναν κύκλο χαμένων ποιητών και φιλόδοξων νεωτεριστών της Μπιενάλε και νιώθω τα πόδια μου να μπερδεύονται σε ένα στυλ του δρόμου αναμεσά σε ένα fuxia modigliani και σε ένα bordeaux velvet Salome, ήσυχη πια πως φτάνω στο Piedaterre. Ciao Alessandra, come va? Γελά που βλέπει τα πόδια μου γυμνά και αμέσως μου κατεβάζει από τα ράφια της ένα friuli-region slippers από βελούδο σε navy blue, σαν να το ξέρε!
Λατρεύω τα friulane, με τις κομψές χειροποίητες ραφές τους, τα ατημέλητα κομμάτια υφασμάτων τους από μετάξι ή βελούδο, left-over fabrics or not και τη μινιμαλιστική τους διάθεση.
Βενετσιάνικη μόδα ή σκεπτικό μεταπολεμικής κρίσης; Καθόλου δεν με μέλλει για να το σκεφτώ…Τόση ιστορία φορώ τώρα στα πόδια μου!
Θα τα φορούσαν άραγε οι γονδολιέρηδες εάν οι σόλες τους δεν ήταν από καουτσούκ και οι γόνδολες από ξύλο;
Κι οι Ενετοί ευγενείς, θα τα χρησιμοποιούσαν χάρη στα μαλακά τους πέλματα εάν δεν είχαν τη διάθεση του Καζανόβα μέσα στη νύχτα;
Βασιλιάδες των brands ή ευγενικοί ντόπιοι τσαγκάρηδες;
Ραφές Vuitton από το Fiesso d’Artico ή ένα papusse κομψής χειροτεχνίας;
Περνώ τη γέφυρα του Rialto χαμηλοβλεπούσα γιατί εδώ κοιτώ τους ανθρώπους στα πόδια, παλιό συνήθειο μου για να μην αντιλογήσω με τον μαξιμαλισμό των Ιταλών και σνομπάρω ένα υπέροχο matelassé slingback του Gucci εάν και πολύ συμπαθώ τον Alessandro, επίκαιρος ιδεαλιστής της συνάθροισης του Deleuze στη μόδα, πριν μπω στης Zanella’s και από αφηρημάδα αργότερα ξεχάσω το biglietto της γιαγιάς για μια παραγγελιά. Σαν ένα εργαστήρι βιτρίνα γεμάτο καλαπόδια και χειροποίητες συρραφικές ραφές πάνω σε διακοσμητικά άνθη από νάιλον ή σε δέρματα φιδιού και βατράχου ίσα ίσα για να ζηλεύει ο παπουτσωμένος γάτος και να με πείθει να του συγχωρέσω το παραμύθιασμα του για την καταγωγή του μαρκησίου Καραμπά. Υπέροχο το fait de main σε όλες τις γλώσσες, μα τώρα στη δική της!
Συμπαθώ τη Zanella, δουλεύει στα χέρια της τα δικά σου παπούτσια. Σαν ένα φινίρισμα του χαρακτήρα σου στα πόδια, σε μια στάση του κορμού σου που ποτέ δε βαριέται μέσα σε ένα vintage floral φόρεμα, στον τρόπο που περπατάς και κάθεσαι στην καρέκλα του ristorante Quadri με μια φούστα Dior με σεβασμό γιατί κάποτε χόρευες μαζί της.
Μόδα ή στυλ;
Παρέα με τις Τρεις Χάριτες του Κανόβα ή σε ένα sprezzatura της στιγμής;
Σε στάση προσοχής και ανάπαυσης ή σε ένα χορευτικό avanti ενός φουρλάνα;
Όχι, όχι, δεν πολυσυμπαθώ τη μόδα, όλο πηγαινοέρχεται και με μπερδεύει.
Προσπερνώ την εκκλησιά της Santa Mary of the Lily για να ανταμώσω με τον καλό μου φίλο Olde και να πάρω από το μαγαζί του ένα βιβλίο με πάκα του Ezra Pound, πιο πολύ για να του κάνω σεφτέ παρά για να το διαβάσω και με στυλ bella figura το παίρνω παραμάσχαλα για να χωθώ μαζί με αυτό στην ντουλάπα της Coco για ένα footwear vintage shopping.
Κλείνω τα μάτια μου a priori μπροστά σε ένα fashion hangout και παίρνω το βλέμμα μου από τον Gianni και το μεταξωτό πουκάμισο του των 90’s, από ένα oversize φόρεμα 80’s του Gianfranco και από μια δερμάτινη τσάντα ώμου της Prada, για τη χάρη ενός φορέματος που δεν είχε ποτέ παπούτσι και δεν βολτάρισε ούτε μια φορά στην stressiata του San Marco. Τρία ράφια ολόγυρα μου η Coco, έτοιμη να τα κάνω άνω κάτω εάν δεν ερχόταν η Federica να μου δώσει τα παπούτσια στο χέρι. Επιτέλους, θα βγούμε! Με ένα ζευγάρι slingback vintage της Cοco. Γιατί έχει vintage η Coco;
Τι θα γινόμασταν εάν η Gabrielle δεν είχε ερωτευτεί τον Boy, θα έτρεχε με τις πιτζάμες του και μια μακριά ζακέτα του στους δρόμους για ένα τελευταίο φιλί για να λανσάρουν αργότερα οι νεότεροι το sleepwear as streetwear;
Θα καθιέρωνε τα παντελόνια καμπάνα εάν μπορούσε να μπαινοβγαίνει με άνεση δίχως αυτά στις γόνδολες;
Και ο Ferragamo, ο Manolo, η Rykiel;
Αν ο Salvatore δεν έχανε τον πατερά του στα δέκα, θα έφτιαχνε ψηλοτάκουνα για τις αδερφές του στα έντεκα;
Ο Manolo τι δουλειά θα έκανε, εάν δεν κληρονομούσε την αγάπη της μητέρας του για τα παπούτσια ή δεν συναντούσε την Vreeland;
Κι εάν η Rykiel δεν ήταν έγκυος θα έπλεκε τα δικά της ρούχα για να δείχνει ομορφότερη;
Και τώρα, παντός καιρού η μόδα μας όπως και ο υπερκαταναλωτισμός μας.
No words for why and because. Σε mute διάθεση οι Gen Z friends μου. Που να θέλουν να μου μιλήσουν… Τόσο καιρό παρέα και ακόμη δεν έμαθα να φυλώ τις τσέπες μου κι εγώ και να λοξοκοιτώ σε three quarter profile τα follow me brands μου. Σας χαιρετώ κι ας μη μου γνέφετε! Ωραία η promenade αλλά πρέπει να μαζέψω τα βήματα μου για να προλάβω τους υπαίθριους πωλητές στους πάγκους τους στην mercato di Rialtο, μη μου φύγουν και γυρίσω χωρίς μπαχαρικά στο σπίτι. Τρώγεται αλλιώς το χέλι;
Με γρηγοράδα βγάζω τα παπούτσια μου για να δώσω στη γιαγιά την ποίηση του Pound μήπως και συγχωρεθώ για τους κακούς μου τρόπους και την καλοπιάσω για να μου πει μια ιστορία. Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένα μικρό παπούτσι… Για να μου κλείσει τα μάτια ή για να μου τα ανοίξει, αναρωτιέμαι.
