Freed, Capezio, Bloch, Chacott. Γιατί είναι όλα στοιβαγμένα πίσω από την πόρτα μας και ποιος είναι αυτός ο κύριος Ντεγκά που ζωγραφίζει μπαλαρίνες στο σαλόνι μας; Και όλοι μαζί, τι κάνουμε στο Παρίσι;
Τι να σας πω τώρα και εγώ με δυο baggage στα χέρια;
Άρων άρων έφυγα από τη Βενετία για το σπίτι της οδού Μontaigne, πιο πολύ για να προλάβω τα γενέθλια της μητέρας μου παρά για την τελευταία εβδομάδα φοίτησης μου στην Ακαδημία χορού. Α, μη γελιέστε, δεν πρόκειται να αντιμετωπίσω το τραγικό δίλημμα της Βίκυ Πέιτζ στα Κόκκινα παπούτσια, μια κληρονομική παράδοση μαθητείας ακολουθώ, ίσως με καλά πόδια και μια χάρη φυσικής κίνησης, αναλόγως τα κέφια και τις occasions. Ένα πιάνο σ’ ένα ξύλινο δάπεδο μασίφ και russian pointe καταμεσής και καταγής στο σαλόνι του σπιτιού στο Παρίσι, μόνιμη κατοικία της μητέρας μου και για μένα ένα passage φοιτητικό, ένας χώρος διόλου στενά οικογενειακώς που κατά τύχη ενώνεται με δυο υπνοδωμάτια, έτσι για να πούμε πως κάπου χώρεσαν τα προσωπικά μας αντικείμενα και μια βεράντα για ένα bonjour και ένα bonne nuit μεταξύ ενός réchauffer και μιας ξεκούρασης.
Παράπονο; Όχι, ποτέ κανένα.
Για ένα ηθελημένο mix and match τύπου κάρντιγκαν με leotard και τζιν με cendrillon, σαν ένα ordinary girl και για ένα χώρο privé έτσι για τα νιάτα μου που ποτέ δεν υπήρξε, όχι ούτε λόγος!
Λατρεύω το μπαλέτο και όλη την ιστορία του!
Την entrechat quatre της Camargo, την τεχνική en pointe της Taglioni, την Pavlova.
Χωρίς αυτές θα φορούσαμε ακόμη τακούνια, ο Salvatore Capezio θα ήταν ένας άσημος Ιταλός τσαγκάρης και οι pointe δεν θα είχαν στην άκρη τους το σχήμα ενός κουτιού.
Και τι θα σκεφτόμασταν για όλους αυτούς τους σχεδιαστές που αγάπησαν την τέχνη; Τους σκηνοθέτες, τους φωτογράφους, τους ηθοποιούς;
Τη Lanvin χωρίς το Sorrente, τη Vionnet που απελευθέρωσε τη μόδα της εποχής από την ακαμψία, εμπνευσμένη από το χορό της Duncan.
Tη Chanel στο Le Train Bleu,
την Moira Shearer χωρίς τον Fath, τον Powell και τον Emeric που ενθάρρυναν τον ενθουσιασμό μας για το μπαλέτο σκηνοθετώντας το Red shoes.
Τα ballet pumps της miss Dior, τη Lida Fox με τις μπαλαρίνες του Saint Laurent να παίζει τη χορεύτρια στην μουσική των Cherry Glazerr, τον Louboutin δίχως την extreme διάθεση του στα ballerina heels.
Και το φωτογραφικό κίνημα του Browar και της Ory; Πως να αγαπήσεις περισσότερο τον Oscar de la Renta και τον Valentino σε ένα well-cultivated look!
Λατρεύω την έκφραση και το συναίσθημα των χορευτών· σαν ένα συμβολισμό, μια πρωτοβουλία προσωπικού αυτοσχεδιασμού μέσα σε έναν χρόνο απόλυτης λεπτομέρειας. Ποιoς χαρακτήρας θα χάριζε ομορφότερο σχήμα και διάθεση, μια νέα ζωή σε ένα μεταξωτό φόρεμα από to art movement μιας χορεύτριας;
Πλήθος μόδας, en pointe.
Επειδή είναι λογικό ή αθώο;
Μια ιεροτελεστία της άνοιξης σε μια αισθητική avant-gardism ή ένα accompagné μιας παιδικής αθωότητας.
Pas de deux, ποιος ξέρει;
Ο χορός μιλάει για την ελευθερία, η μόδα για τι;
Ακόμη κι η Phoebe Waller-Bridge φόρεσε στα Emmys ένα glittering φόρεμα από τούλι της Monique Lhuillier, έτσι για να δώσει στυλ στο δικό της χαρακτήρα και η Molly Goddard με ένα puffy dress από ροζ oργάντζα χάρισε στην αντιηρωίδα Villanelle ένα σύγχρονο dancewear στο Killing Eve.
Και τώρα, τι κάνει μια οff-duty μπαλαρίνα στο Παρίσι; Προβάρω τις παλιές μου πουέντ ίσα ίσα για να καταλάβω πως έχουν πολυμαλακώσει και χρειάζομαι καινούριες, κι αρπάζοντας από την κουζίνα ένα brioche κατεβαίνω δυο δυο τα σκαλιά για τη Saint-Germain. Chanel, Marni και Laurent στα πόδια μου από τα αριστερά, για να βγω από τη γέφυρα της Άλμα στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα και να βρω τους bouquinistes, Bonaparte και rue de Four. Γνωρίζετε εσείς πιο γρήγορο δρόμο για τα my repetto;
Αγαπώ τα Repetto, με τη χειροτεχνία τους, την ιστορία της Rose και την αντίστροφη ραφή τους. Από την ύπαιθρο της Périgord στα ράφια του Gaucher και από τα χέρια του Dominique, της Barbara και της Julie στα πόδια μου για ένα flexibilité σε μια position first ou second. Kαι μια cendrillon, παρακαλώ! Σε red brilliant, με δερμάτινη φτέρνα και μια βαμβακερή επένδυση από καμβά για ένα elegant passe από τη Saint-Germain έτσι, για τη χάρη της Μπριζίτ που ακόμη τη ζηλεύω! Και η γνωριμία μου με τον Paul van Haver, γιατί άργησε να γίνει;
Λατρεύω τη μουσική του, το Alors on danse, το mosaert του ανάμεσα σε ένα βρετανικό στυλ και μια αφρικάνικη αισθητική, την αγάπη του για την Barbier και την αγάπη της Barbier για τα ρούχα.
Ροζ, κεραμιδί, γαλάζιο, κίτρινο, λευκό ή σμαραγδί σε ένα fashion draw απόλυτου αυτοσχεδιασμού, χωρίς απρέπειες ή pas de faux.
Φούστες από τούλι μες στα χρώματα της τέχνης του Ντεγκά, jogging pants, αθλητικές μπλούζες, πόλο γιακάδες και bomber σε καλειδοσκοπικές εκτυπώσεις εμπνευσμένες από τις χειροποίητες ταπετσαρίες και τα υφάσματα της Ιαπωνίας για ένα mix από sportif και preppy style σε μια ετικέτα Repetto x Mosaert. Κάλτσες και δυο ζεύγη παπουτσιών, stitch and return , με ροζ φλαμίνγκο και τροπικά φυτά για ένα unisex footwear by hand. Πως θα ένιωθες εάν έβλεπες ένα ζευγάρι παπουτσιών να φτιάχνεται μπροστά σου μέσα σε είκοσι λεπτά;
Κι εμένα πόσα να μου απομένουν μέχρι τις οχτώ;
Κλείνω την πόρτα σε ένα υπέροχο window display και αρχίζω να μετρώ.
Δέκα λεπτά για να σπάσω τις πουέντ και να ράψω τις κορδέλες, δυο λεπτά για να χαιρετήσω τον Μισέλ στο Le Procope και πέντε λεπτά να βγω από εδώ στο de Buci; Μ’ αρέσει αυτός ο δρόμος, είναι buzzing και μου φτιάχνει τη διάθεση με τις πολύχρωμες προσόψεις των μαγαζιών. Τaschen ή σ ένα παλιό βιβλιοπωλείο για ένα ξενόγλωσσο;
Καμία απάντηση από τους Gen, seule à Paris. Τέτοια σιωπή ούτε ανάμεσα στην Bittori και στην Miren στο ιστορικό δράμα του Αραμπούρου, τι να πω;
Μα γιατί, αφού σας το υποσχέθηκα, θα διαδηλώσω στην πλατεία της Βαστίλης κατά της κλιματικής αλλαγής κι εκείνο το midi corps-de-ballet φόρεμα του Dior, στ’ αλήθεια δεν το πήρα και αύριο μονάχα ένα πέρασμα θα κάνω από το Fragile στη Rivoli και ύστερα θα μείνω στο σπίτι ασφαλής.
Και τώρα, από που να στρίψω για την Jeunes danseurs, πήγε οχτώ. Ξεκινά η μουσική, το κινητό στο mute. Text me please, a bientôt!
