Οι Ολυμπιακοί αγώνες του Τόκυο θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως οι πιο «προβληματικοί» και αμφιλεγόμενοι Ολυμπιακοί αγώνες όλων των εποχών, αφού περισσότεροι από το 80% των Ιαπώνων ήταν αντίθετοι να τους φιλοξενήσουν στη χώρα τους. Για δεύτερη φορά στην ιστορία τους από το 1896 που ξεκίνησαν να τελούνται κάθε τέσσερα χρόνια αδιαλείπτως, σταμάτησαν μόνο κατά τη διάρκεια των παγκοσμίων πολέμων και το 2020 λόγω της πανδημίας του κορονοιού.
Έτσι φέτος με περισσή χάρη και υπερηφάνεια παρακολουθήσαμε μια λιτή μεν τελετή έναρξης, αλλά γεμάτη ελπίδα και αισιοδοξία δε. Το μήνυμα της συναδέλφωσης και της ενότητας ήταν διάχυτο καθόλη τη διάρκειά της. Από το μοναχικό αθλητή στην αρχή, προχωρήσαμε στο χορό που συμβόλιζε όλη την ανθρωπότητα και τη σύνδεση όλων μεταξύ μας, για να φτάσουμε στην παρέλαση όλων των ομάδων της κάθε χώρας.
Φέτος για πρώτη φορά έδωσα μεγαλύτερη σημασία στις ενδυμασίες κάθε χώρας. Κάθε ενδυμασία έκρυβε τη μόδα του δημιουργού της αλλά και τον πολιτισμό της χώρας που εκπροσωπούσε. Φέτος για πρώτη φορά συνειδητοποίησα πόσο ίδιοι είμαστε όλοι οι άνθρωποι σε αυτό τον πλανήτη και ταυτόχρονα πόσο διαφορετικοί. Κάθε χώρα και μια ιστορία και κάθε ενδυμασία και μία ταυτότητα.
Από την Ανατολή ως τη Δύση, από την Ελλάδα με τα λιτά γαλανόλευκα, επηρεασμένα από την αρχαιοελληνική απλότητα και το γαλάζιο των ελληνικών θαλασσών, τις Βερμούδες, που εμφανίστηκαν με … βερμούδες σε ένα λογοπαίγνιο της ονομασίας τους, την Ιταλία, με ενδυμασία σχεδιασμένη από τον Giorgio Armani στα χρώματα της ιταλικής σημαίας, την Αμερική, με σχέδιο του Ralph Lauren και το χαρακτηριστικό navy look του, τη Λιβερία με εντυπωσιακό σχέδιο του Telfar, του ανθρώπου που βρίσκεται πίσω από τις Birkin bags, τα νησιά Tonga με τον ημίγυμνο Pita Taufatofua, την απλότητα της ερυθρόλευκης Ιαπωνίας, ως το Καμερούν με τα πολύχρωμα καφτάνια και το ντουράγκ στο κεφάλι, που έφτασε από σύμβολο σκλαβιάς να αναδειχτεί σε σύμβολο ταυτότητας των αφρικανικών και των μαύρων φυλών.
Περισσότερο όμως συγκινήθηκα με την εμφάνιση της ομάδας των προσφύγων, που με την ενδυμασία τους σε ουδέτερα αποκλειστικά χρώματα, άνθρωποι χωρίς συγκεκριμένη πατρίδα μπήκαν όλοι κάτω από τη σημαία των Ολυμπιακών αγώνων και μας έδειξαν για μία ακόμα φορά ότι ο αθλητισμός μας ενώνει όλους.
Από τα αρχαία χρόνια έως σήμερα το ευ αγωνίζεσθαι ήταν ενδεικτικό του πόσο αρμονικά μπορούμε όλοι μας να συνυπάρξουμε, να συναγωνιστούμε και όχι να ανταγωνιστούμε, να μπλέξουμε τα χρώματά μας και τους πολιτισμούς μας και να εμπνευστούμε ο ένας από τον άλλον. Ήδη η μόδα το κατάφερε. Ας είναι λοιπόν και για εμάς προσωπικά οι φετινοί Ολυμπιακοί αγώνες αυτοί που θα μας ξυπνήσουν από το λήθαργο των εθνικιστικών και φυλετικών παροξυσμών μας και ας γίνουν η αφορμή για ένα φιλικότερο κόσμο.
