«Δεν μπορώ να αναπνεύσω»
Αυτά ήταν τα λόγια του Τζορτζ Φλόιντ την ώρα που ο λαιμός του βρισκόταν κάτω από το πόδι του αστυνομικού.
Θυμό, αγανάκτηση, απογοήτευση, οργή…
Μερικά μόνο από τα συναισθήματα που αισθάνθηκα ακούγοντας την είδηση της δολοφονίας του Αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ.
Ένας άνθρωπος έχασε τη ζωή του επειδή είχε διαφορετικό χρώμα από το δολοφόνο του.
Λάθος χρήση της δύναμης αλλά και μίσος απέναντι σε μία ανθρώπινη ζωή!
Σε πόσο χειρότερο μπορεί να εξελιχθεί το ανθρώπινο είδος;
Τελικά τι είναι ο ρατσισμός;
Ποιος έχει το δικαίωμα να αφαιρεί μία ανθρώπινη ζωή;
Αν ρωτήσετε εμένα η απάντηση θα είναι κανένας και για κανένα λόγο.
Δεν μπορώ να δεχτώ το γεγονός πως ένας άνθρωπος στον οποίο έχει δοθεί η ευκαιρία να αποκτήσει δύναμη μέσω του επαγγέλματος του, ένας άνθρωπος που δουλειά του είναι η προστασία και η ασφάλεια του κάθε πολίτη, να αφαιρεί μία ζωή έτσι απλά, επειδή μπορεί.
Όλο το θέμα όμως γίνεται ακόμα πιο τραγικό αν σκεφτεί κανείς πως δεν είναι η πρώτη φορά που ο ρατσισμός αφαιρεί τη ζωή ενός ανθρώπου και φυσικά δε θα είναι και η τελευταία φορά αν δεν γίνουν ριζικές αλλαγές στη νομοθεσία και στη σωστή χρήση της εξουσίας.
Μπορεί αυτό το βάρβαρο και βασανιστικό έγκλημα να έγινε εκτός συνόρων της χώρας μας ο ρατσισμός όμως είναι ένα θέμα που αφορά όλα τα κράτη του πλανήτη.
Αλήθεια εσύ δεν έχεις βιώσει το ρατσισμό προς το πρόσωπο σου;
Είμαι σίγουρη πως ναι έχεις βιώσει ρατσισμό.
Η λέξη αυτή έχει καταστροφική σημασία, σημαδεύει ανθρώπους, δημιουργεί μίσος, αφαιρεί ανθρώπινες ζωές, καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ειλικρινά τώρα
Έχει σημασία τι χρώμα δέρματος έχει ο άλλος, τι γλώσσα μιλάει, σε τι θεό πιστεύει;
Έχει σημασία αν είναι εύσωμος ή αδύνατος, αν φοράει γυαλιά ή έχει σιδεράκια;
Έχει καμία σημασία αν είναι κοντός ή ψιλός;
Αν είναι gay ή όχι;
Αξίζει τίποτα από όλα αυτά περισσότερο από το να είσαι απλά άνθρωπος;
Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί γιατί να υπάρχει το μίσος στη ζωή των ανθρώπων, γιατί να υπάρχει ο ρατσισμός, γιατί να μην δεχόμαστε το διαφορετικό, να μη το αγκαλιάζουμε;
Γιατί πολύ απλά δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως όλοι είμαστε άνθρωποι, με ελαττώματα και πλεονεκτήματα.
Γιατί μας αρέσει να βάζουμε ταμπέλες στους άλλους, γεμίζοντας τα δικά μας κενά και καλύπτοντας τα δικά μας κόμπλεξ.
Όσο ο άνθρωπος δε μάθει να συμβιώνει με οποιονδήποτε είναι διαφορετικός από εκείνον πάντα θα υπάρχει ένας δολοφόνος και ένα θύμα!
Γιατί ρατσισμός δεν είναι μόνο να σκοτώσεις τον άλλον πιέζοντας το πόδι σου στο λαιμό του μέχρι να αφήσει την τελευταία του πνοή επειδή τον μισείς που είναι μαύρος, άσπρος, κίτρινος…
Ρατσισμός είναι να σκοτώνεις τα συναισθήματα κάποιου, να διαλύεις μία ζωή κάνοντας τον άλλον να αποκτήσει χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση χρησιμοποιώντας μία λέξη, μία υποτιμητική ματιά.
Να έχεις στο μυαλό σου πως και εσύ είσαι διαφορετικός για κάποιον άλλον, εσένα πως θα ήθελες να σε αντιμετωπίσουν;
Θέλεις να συνεχίσεις να ζεις με μίσος απέναντι σε όποιον είναι διαφορετικός από εσένα ή θέλεις να αγκαλιάσεις το διαφορετικό;
Η επιλογή είναι δική σου!
