Ήταν 5 Ιουλίου του 1946 όταν παρουσιάστηκε το πρώτο σύγχρονο μπικίνι σε υπαίθρια επίδειξη μόδας στο Παρίσι. Σχεδιαστής του ήταν ο Γάλλος μηχανικός Λουί Ρεάρ ο οποίος εμπνεύστηκε την ονομασία του από την Ατόλη Μπικίνι στα νησιά Μαρσάλ όπου πραγματοποιηθήκαν οι πρώτες δοκιμές ατομικής βόμβας. Εξίσου εκρηκτική έμελλε να είναι και η καινοτόμα ιδέα του.
Φυσικά, η ιστορία του μπικίνι ανάγεται μέσα στα βάθη του χρόνου και μας ταξιδεύει στην Σικελία. Υστερορωμαϊκό ψηφιδωτό από την Villa Romana del Casale παρουσιάζει κορίτσια να φορούν κάτι που θυμίζει μπικίνι και να παίζουν με μπάλα, να πετούν σφαίρα και να σηκώνουν βαράκια. Το δημιούργημα που παρουσιάζει δέκα κορίτσια να επιδίδονται σε αθλοπαιδίες χρονολογείται περίπου τον 4ο αιώνα π.Χ. Αντιστοίχως, έχουν βρεθεί και άλλα ψηφιδωτά με παρόμοιες αναπαραστάσεις.
Επιστρέφοντας στο 1946, γνωρίζουμε ότι το μαγιό ήταν φτιαγμένο με μόλις 30 ίντσες υφάσματος και μάλιστα ήταν η τελειοποίηση της δημιουργίας του σχεδιαστή Ζακ Εν που είχε ονομάσει την δική του ιδέα «Άτομο». Αρκετά, πρωτοποριακή εικόνα για την εποχή εκείνη, ειδικότερα εάν συλλογιστεί κανείς πως κατά την δεκαετία 1930-1940 οι γυναίκες μπορούσαν να φορούν ρούχα κολύμβησης που αποκάλυπταν ένα πολύ μικρό κομμάτι σάρκας στην κοιλιά. Το πρόβλημα ωστόσο που αντιμετώπιζε ο σχεδιαστής του, ήταν πολύ βασικό: Δεν μπορούσε να βρει κάποιο μοντέλο, σύμφωνο στο να το παρουσιάσει. Η λύση βρέθηκε στο πρόσωπο της 19χρονης τότε, Μισελίν Μπερναρντινί, μίας αισθησιακής χορεύτριας που δούλευε στο Καζίνο του Παρισιού. Η παρουσίαση πραγματοποιήθηκε στην Πισίν Μολιτόρ, μία κλειστή δημόσια πισίνα.
Ωστόσο, το μπικίνι δεν έγινε εύκολα αποδεκτό στους κόλπους της πουριτανικής κοινωνίας της εποχής. Στις ΗΠΑ, ξεσηκώθηκε θύελλα αρνητικών αντιδράσεων και χρειάστηκαν περίπου δεκαπέντε χρόνια ώσπου να αρχίσει να γίνεται αποδεκτό. Μάλιστα, το 1951 απαγορεύθηκε να φορεθεί στον διεθνή διαγωνισμό ομορφιάς για την ανάδειξη της Miss Υφηλίου. Έγινε όμως εύκολα αποδεκτό από την βιομηχανία ομορφιάς. Μεταπολεμικά, παρατηρήθηκε ένα μεταβατικό στάδιο από το έως τότε «Πάμε για κολύμπι», στο «Κάνουμε ηλιοθεραπεία». Έως τότε είθισται οι άνθρωποι να πηγαίνουν για μία σύντομη βουτιά – Με τις γυναίκες συχνά να φορούν και μαύρα, χοντρά καλσόν κάτω από τα ρούχα τους – και στην συνέχεια να αποχωρούν από την παραλία. Αυτή η αλλαγή επήλθε από την παραγωγή αντηλιακών, με το πρώτο να λανσάρεται το 1927. Αιτία στάθηκε, η Γκαμπριέλ Κοκό Σανέλ, η οποία κάηκε από τον ήλιο και επιστρέφοντας στο Παρίσι, «εισήγαγε» ως μόδα το μαυρισμένο της δέρμα. Το 1930 προωθούσαν την ηλιοθεραπεία ως βοηθητικό για την φυματίωση. Το 1940, άρχισαν να εμφανίζονται στα περιοδικά τα πρώτα αντηλιακά. Η συγκεκριμένη βιομηχανία χρειάστηκε τα μπικίνι για να αναπτυχθεί. Και τα μπικίνι αντίστοιχα ευνοήθηκαν από αυτήν.
Η πραγματική ωστόσο επανάσταση, έχει τις ρίζες της στον κινηματογράφο και την μουσική. Στην ταινία του Ροζέ Βαντίμ “Και ο Θεός έπλασε την γυναίκα”, η Μπριζίτ Μπαρντό αναδεικνύει την σεξουαλική πλευρά της, παρουσιάζοντας μία γυναίκα απελευθερωμένη ενώ αργότερα φωτογραφίζεται στις Κάννες με μπικίνι. Το 1962 η Ούρσουλα Άντρες, εμφανίζεται στην ταινία του Τζέιμς Μποντ “Dr.No” με μπικίνι και μαχαίρι. Αίσθηση έκανε και η μεγάλη ποπ επιτυχία του Μπράιαν Χίλαντ το 1960 “Itsy Bitsy Teenie Weenie Yellow Polka Dot Bikini”.
Τα μαγιό και τα μονοκίνι εμφανίστηκαν στην Ελλάδα, σε ταινίες όπως «Τα κορίτσια στον ήλιο». Το μπικίνι ως νέα τάση της μόδας, δεν έμεινε στην ιστορία τόσο για τον σχεδιασμό του όσο για την χειραφέτηση και την ανεξαρτησία που υποδήλωνε. Το Βατικανό μπορεί να το κήρυξε ως αμαρτωλό τα πρώτα χρόνια και σε πολλές χώρες να απαγορεύθηκε εξ ολοκλήρου, είχε όμως βάλει το λιθαράκι του για την αλλαγή.
Η αλλαγή αυτή σήμαινε ότι οι γυναίκες αν φορούσαν κάτι που τους άρεσε δεν θα φοβούνταν για την ζωή τους ή για την ατίμωση τους ή για να μην “τις κουρέψουν γουλί” όπως συνέβαινε συχνά στις παραδοσιακές, Δυτικές κοινωνίες. Συντελέστηκε σταδιακά μία αλλαγή: Ο σεβασμός στο να φοράς ο,τι επιθυμείς και κανείς να μην μπορεί να σου στερήσει το δικαίωμα ή να σε τιμωρήσει για αυτό.
Ο Γάλλος ιστορικός μόδας Ολιβιέ Σαγιάρ, το 2006 δήλωσε στο BBC: «Το μπικίνι κυριάρχησε εξαιτίας της ισχύος των γυναικών, όχι της δύναμης της μόδας και πως «η χειραφέτηση του μαγιό, συνδεόταν πάντα με τη χειραφέτηση της γυναίκας». Πράγματι, φάνηκε πως η τόσο ριζοσπαστική τάση της εποχής αν και δεν αποτίναξε τα ταμπού πλήρως, μιας και αρκετά συχνά, κατάλοιπα τους συναντώνται και στην εποχή μας, με μισογυνιστικές απόψεις να εξακολουθούν να αναπτύσσονται και πολλά στερεότυπα να μην έχουν αποδυναμωθεί, έκανε όμως την αρχή για την μεγάλη εξέλιξη.
Για τις γυναίκες ήταν μία καλή αφορμή για να αποκτήσουν περισσότερο δυναμισμό, να πατήσουν τα κακώς κείμενα της εποχής και να ορθοποδήσουν. Ήταν σημείο αναφοράς ώστε η αρχή του απαραβίαστου της ανθρώπινης αξίας που κατοχυρώνεται συνταγματικά να βρει ουσιαστική ισχύ και οι αγώνες για ισοτιμία να καρποφορήσουν. Ήταν η αρχή για την διεκδίκηση της ισότητας.
